پیکر سیامند در ارتفاعات قلاتوک اشنویه به خاک سپرده شد

ناصر نامدار: باور کردنی نبود. احتمالا وقتی همه ما برای اولین بار خبر را روی گوشی‌های‌مان دیدیم فکر کردیم از همان شوخی‌های بی‌مزه و غیر‌اخلاقی است که صرفا برای دیده شدن و لایک گرفتن منتشر می‌شوند. همه‌مان دوست داشتیم خبر خیلی زود تکذیب شود اما کم کم منابع معتبرتر هم خبر تائید کردند. «سال سیاه» آخرین مسافرش را هم با خودش برد. «سیامند رحمان» قهرمان پاراوزنه برداری جهان و المپیک عصر روز یکشنبه در منزلش در شهر اشنویه (شهری مرزی در استان آذربایجان غربی) دچار ایست قلبی شد و درگذشت. خبر درگذشت این ورزشکار نامدار ایران مثل یک بمب در رسانه‌های ایران و جهان سر و صدا به پا کرد. اما هیچ کس رفتن پهلوان باحیا و خجالتی ایران را باور نمی‌کرد. او زاده اول فروردین 1367 بود و هنوز 32 سالش تمام نشده بود. برای همین باور مرگ او اینقدر سخت است. سیامند قرار بود حالا حالاها رکورد بزند و برای ایران مدال طلای جهان و المپیک بیاورد. اما انگار «سال سیاه» تا آخرین روزها هم دست بردار نیست. حالا دیگر شهر توکیو که میزبان المپیک و پارالیمپیک 2020 است باید در حسرت دیدن شاهکارهای سیامند بماند.

خالق رکوردهای بی‌تکرار

درباره زندگی سیامند اطلاعات و اخبار چندانی وجود ندارد و این یکی از معضلات و مشکلات ورزشکاران معلول و جانباز است که رسانه‌ها به اندازه‌ای که شایسته این ستاره‌هاست به آنها نمی‌پردازند. معلولیت سیامند مادرزادی نبود و او در کودکی به بیماری فلج اطفال مبتلا شد. با این حال او هرگز تسلیم این نقص حرکتی‌اش نشد و اگرچه راه رفتن هم برایش سخت بود اما در بازیهای فوتبال، تنیس روی میز و والیبال شرکت می‌کرد. کمی بعد او بیشتر تمرکزش را روی ورزش بدنسازی گذاشت و بعد از مدتی با پیشنهاد دوستان و نزدیکانش تصمیم گرفت به اردوی تیم ملی وزنه برداری برود و تست بدهد. او با اینکه وزنه برداری را به صورت حرفه‌ای انجام نداده بود اما در همان اولین روز و با اولین حرکت وزنه 120 کیلوگرمی را بالای سرش برد تا استعداد شگفت انگیزش را به مربیان نشان بدهد. سرانجام سیامند در 20 سالگی و در سال 1387 برای اولین بار به اردوی تیم ملی دعوت شد. در همان سال تیم ملی وزنه برداری جانبازان و معلولین برای مسابقات جهانی نیوجرسی امریکا ( ۲۰۰۸) آماده می‌شد و سیامند نیز در حالی که تنها ۱۵ روز با تیم تمرین کرده بود، در اولین رویداد برون مرزی‌اش شرکت کرد و توانست به نشان طلا دست یابد و ضمن شکستن رکورد جوانان جهان به میزان ۷۲.۵ کیلوگرم، لقب قوی‌ترین وزنه بردار جوان دارای معلولیت را نیز از آن خود کرد. سال ۲۰۱۰، سالی پر افتخار برای وزنه بردار جوان ایرانی بود. سیامند توانست به ۳ نشان طلا در مسابقات جهانی مالزی، پاراآسیایی گوانگجو و بین‌المللی لیبی، نشان نقره در مسابقات جهانی مالزی و نشان برنز در مسابقات بین‌المللی لیبی دست پیدا کند. در سال ۲۰۱۱ نیز دو نشان طلا در مسابقات جهانی امارات و مسابقات بین‌المللی اردن به دست آورد. اما درخشان‌ترین لحظه عمر سیامند در سال 2012 رقم خورد. او در المپیک 2012 توانست با مهار وزنه‌های ۲۷۰ و ۲۸۰ کیلوگرمی و با اختلاف ۳۰ تا ۴۰ کیلوگرم از حریفان، اولین نشان طلای پارالمپیک را برای خودش ثبت کرد. سیامند در سال ۲۰۱۴ در دومین حضور خود در بازی‌های پاراآسیایی اینچئون، دومین نشان طلای مسابقات پاراآسیایی را هم به گردن آویخت. چهار سال بعد و در المپیک 2016 سیامند برای کسب یک رکورد حیرت انگیز آماده می‌شد. طلای او را همه قطعی می‌دانستند اما سیامند می‌خواست یک رکورد جاودانه از خودش به جا بگذارد. او در حالی که رسیدن به عدد 300 هم برای کارشناسان رویایی و دور از دسترس به نظر می‌رسید موفق شد در لندن 310 کیلوگرم را بالای سرش نگه دارد و یک رکورد شگفت انگیز را ثبت کند. سومین و آخرین حضور سیامند در بازی‌های پاراآسیایی نیز در سال ۲۰۱۸ اتفاق افتاد و این بار جاکارتا میزبان قوی‌ترین پارالمپین دنیا بود. سیامند در این مسابقات با ثبت رکورد ۲۹۵ کیلوگرم توانست سومین نشان طلای خود را از بازی‌های پاراآسیایی بدست آورد و هت تریک کند. در ایران همه منتظر آغاز المیپیک 2020 توکیو و درخشش مجدد سیامند بود اما ایست قلبی ناگهانی به او این اجازه را نداد و مردم ایران را در حسرت تماشای سومین مدال طلای المپیکی او گذاشت. مراسم تشییع پیکر سیامند صبح دیروز در اشنویه برگزار شد و مردم این شهر با حضور در مجموعه ورزشی 2000 نفری انقلاب اشنویه با قهرمان‌شان خداحافظی کردند. پس از برگزاری مراسم تشییع، پیکر سیامند در ارتفاعات قلاتوک این شهرستان به خاک سپرده شد.

اضافه وزن؛ دلیل احتمالی فوت 

درگذشت سیامند خیلی اتفاقی و بدون هیچ علایم قبلی رخ داده است. مدیر شبکه بهداشت شهرستان اشنویه درباره این اتفاق گفته: «ساعت 6:30 عصر روز یکشنبه از طرف خانواده قهرمان سیامند با همکاران ما تماس گرفته شده است. همکاران مجرب ما سریعا در محل حاضر شدند و عملیات CPR را انجام دادند. سپس این قهرمان سریعا به اورژانس بیمارستان منتقل شد که متخصصین حدود یک ساعت و نیم برای احیای سیامند رحمان تلاش کردند، اما متاسفانه فایده‌ای نداشت و عمر این قهرمان به دنیا نبود.» زهرا چابکی رئیس کمیته پزشکی کمیته ملی پارالمپیک ایران درباره فوت ناگهانی سیامند گفته است: «آخرین معاینه پزشکی مرحوم رحمان دو ماه پیش در بیمارستان تخصصی سیدالشهدا اشنویه و با حضور تیم پزشکی اعزامی کمیته ملی پارالمپیک انجام شد. حتی نوار قلب هم گرفته شد و اکوردیوگرافی هم انجام شد. در معاینات پزشکی اشاره‌ای به کوچک‌ترین مشکل قلبی در وضعیت سیامند رحمان نشد و به همین دلیل وی مشکلی برای ادامه تمرین و ورزش نداشت و این اجازه به او داده شد. نظر جمعی تیم پزشکی این بود که سیامند رحمان مشکل حاد قلبی ندارد.» اما حمید عباسعلی صمیمی سرپرست فدراسیون جانبازان و معلولان در این باره توضیحات بیشتری داده که می‌تواند دلیل احتمالی درگذشت سیامند را مشخص کند. او گفته: «تا جایی که من اطلاع دارم سیامند از نظر قلبی عارضه خاصی نداشت و هیچ وقت در این مورد صحبتی به میان نمی‌آورد، اما به دلیل افزایش وزن وی که تقریبا بالای 200 کیلوگرم وزن داشت خود من به او توصیه می‌کردم برای چک آپ به تهران بیاید تا در بیمارستان خاتم‌الانبیا یا بقیه‌الله تحت درمان قرار بگیرد، اما همیشه به من می‌گفت فعلا فرصتی برای این کار ندارم و کار را به تعویق می‌انداخت. باید قبول داشته باشیم که ورزشکاران معلول به دلیل این‌که حرکت خاصی ندارند و تمرینات آنها به صورت نرمشی و تمرینات ایستایی است این احتمال وجود دارد که با مشکل ایست قلبی مواجه شوند و یا عارضه‌ قلبی آنها را تهدید کند. ما در این زمینه کسی را نمی‌توانیم مقصر بدانیم. من به عنوان یک دوست نزدیک به سیامک همیشه به او تاکید می‌کردم که وزن وی بیش از حد افزایش پیدا کرده و این یک نوع تهدید برای او بود. متاسفانه وی هیچ وقت این موضوع را جدی نگرفت.» 

رقیبی که 4 سال پیش درگذشت

نکته عجیب این که حدودا 4 سال پیش هم یکی از رقیبان سیامند به دلیل ایست قبلی جانش را از دست داده بود. «فیلیپه ژوسِه‌آنو» وزنه‌بردار 42 ساله معلول برزیلی روز دهم بهمن 1394 از دنیا رفت و این در حالی بود که او یک هفته پیشتر موفق شده بود رکورد قاره‌اش را در دسته 107+ بشکند و وزنه 206 کیلوگرمی را بالای سر نگه دارد. ژوسِه‌آنو چندی قبل و پیش از برگزاری رویداد پارالمپیکی 2016 گفته بود: «اجازه نخواهم داد آخرین فرصتم برای کسب جواز حضور در پارالمپیک 2016 از دست برود. می‌خواهم شرایطم را حتی در این سن و سال حفظ کنم.» ژوسِه‌آنو که یک پلیس برزیلی بود، در سال 2000 به دلیل اصابت گلوله به ستون فقراتش معلول شد. او یکی از کسانی بود که برای کسب مدال در پارالمپیک تلاش می‌کرد و یکی از رقبای سیامند رحمان، به شمار می‌رفت؛ هر چند رکورد او فاصله زیادی رکورد سیامند داشت. در هر حال این اتفاق تلخ افتاد و ژوسِه‌آنو چند ماه مانده به پارالمپیک 2016 درگذشت و حالا حدود 4 سال بعد از آن روز، سیامند رحمان هم چند ماه قبل از آغاز پارالمپیک توکیو از دنیا رفت.